Aix-en-Paradis

Hahaha. Het is toch weer niet gelukt. Consequent blogs schrijven is misschien dan toch niet helemaal m'n ding. Maar ik moet wel zeggen dat ik het leuk vind om te doen als ik er eenmaal mee bezig ben (wat met wel meer dingen bij mij het geval is).

Dit laatste blog wordt trouwens een terugblik, aangezien ik alweer bijna een week in het 'pittoreske' en koude Kapelle vertoef.

Na de herfstvakantie heb ik nog een paar weken met colleges gehad (waarin ik ook m'n eerste serieuze presentatie daar moest geven tijdens het college Architectuur), waarin ik nog wel regelmatig tijd vond om een avondje uit te gaan of een lekker drankje te doen in één van mijn favoriete barretjes, zoals Coco Bohème (aanrader!). Hier ben ik ook met Sarah geweest, een heel lief meisje uit Duitsland waarmee ik colleges volgde en nog steeds leuk contact heb! In november zou ik ook nog bezoek krijgen! Mijn twee lieve vriendinnen Daphne en Charlotte kwamen me op 13 november opzoeken! Een dag die natuurlijk, zoals later die avond bleek, de boeken in zou gaan als een zwarte bladzijde in de Parijse, de Franse, maar eigenlijk de geschiedenis van de hele wereld. Het was de avond van de gruwelijke aanslagen in Parijs. De schrik zat er bij Daphne, Charlotte en mij goed in. Ik was blij dat ze veilig waren aangekomen, maar op hetzelfde moment wisten we niet wat dit voor de rest zou betekenen. We zijn die avond lekker uit eten geweest en hebben daarna niet veel meer gedaan, aangeslagen door de gruwelijke gebeurtenissen in Parijs. Het plan was eigenlijk om op zaterdag naar Marseille te gaan, maar, voor alle zekerheid, hebben we besloten daar niet heen te gaan. Marseille is immers de tweede stad van Frankrijk en staat nou niet bekend om zijn brave imago. In plaats daarvan heb ik ze gezellig het vredelievende Aix-en-Provence laten zien, waar niemand elkaar kwaad leek te kunnen doen. Die avond zijn we lekker uitgeweest met mijn Belgische vrienden en hebben we voor de tweede nacht in mijn 'caravan', mijn compacte kamertje van 9m2, geslapen. Krap, maar megagezellig! Op zondag hadden we een sportieve dag ingepland, we gingen naar de Calanques (een prachtig natuurgebied). Daar hebben we tussen de rotsen lekker geluncht met stokbrood en tapenade van de markt. Heerlijk! Het weer was ook super! Het leek nog net zomer. Maandag zouden de dames alweer vertrekken. Na mijn college zijn we 's middags toch nog naar Marseille geweest voordat ze zouden vliegen. Daar is gelukkig niets ernstigs gebeurd, maar helemaal op je gemak liep je er niet na alles wat er in Parijs was gebeurd.

Over die aanslagen gesproken, gek genoeg hebben deze wel voor één van de zeldzame momentjes daar gezorgd. Op maandag vond er namelijk om 12 uur een herdenkingsbijeenkomst op de universiteit plaats waar er werd gespeecht door het bestuur van de Letterenfaculteit. Na deze speech begon iemand spontaan de 'Marseillaise', het Franse volkslied, te zingen. Resi, die bij mij stond, en ik waren diep onder de indruk. Zelf had ik enorm veel kippenvel, en ondanks dat ik het volkslied niet woord voor woord kende, voelde ik me voor het eerst en voor het laatst één met de Fransen. Broederschap ten top! Wat was dat bijzonder! De aanslagen hebben me enorm geraakt, meer dan die van Charlie Hebdo. Dit komt denk ik omdat ik nu zelf in het land woonde waar dit alles plaatsvond. Je kon de nasleep ervan voelbaar en zichtbaar merken in het dagelijks leven. Zo liepen er over de kerstmarkt in Aix constant militairen met super grote geweren. Als eerbetoon heb ik net voor ik vertrok nog een Charlie Hebdo gekocht, een special edition, die een jaar na de aanslag in januari 2015 was uitgebracht.

Terug naar iets leukers. Nadat Daphne en Charlotte veilig waren vertrokken en een normale week met colleges, ben ik vrijdagavond naar huis gevlogen. Sommigen van jullie zullen misschien denken: Waarom ga je in godsnaam naar huis als je in Frankrijk woont? Nee, ik had geen heimwee. Maar er stond iets feestelijks op het programma: Mijn ouders waren dat weekend 30 jaar getrouwd! En ik vind zoiets niet vanzelfsprekend, zeker niet tegenwoordig, in een tijd waarin het lijkt alsof iedereen gaat scheiden. Daarom was ik voor een weekend ingevlogen naar Nederland, waar mijn zus mij in Eindhoven op kwam halen. Het leuke was: Zowel mijn vader, als mijn moeder (wat helemaal bijzonder is) wisten niets van mijn komst! Grote verrassing dus! Toen ik 's nachts thuis kwam, lag papa al te slapen, maar mama kwam net 5 minuten na ons binnen. Ze was in shock en wist niet wat d'r overkwam toen ze me zag! Daarna heb ik papa wakker gemaakt en ook die wist, in een bui van slaapdronkenheid, niet waar hij het moest zoeken! Het hele weekend hebben we lekker gegeten en leuke dingen gedaan met het gezin, wat enorm fijn was. Toch vond ik het maandag weer niet erg om nog voor een paar weken terug te gaan! Sinterklaas stond immers voor de deur!

Dit feest hebben we ook in Aix niet aan onze neus voorbij laten gaan. Allereerst heb ik via Skype nog eventjes mee kunnen doen met het Sinterklaasfeest van mijn familie in Nederland. Maar... de Belgen en Nederlanders vonden het ook noodzakelijk dat we, in een land waarin Sinterklaas het heeft verloren van de Kerstman, deze traditie in stand moesten houden. Dit hebben we dan ook gedaan door voor elkaar persoonlijke cadeaus te kopen. Ik had mijn vriendin en buurmeisje Louise en heb haar o.a. foto's van onze tijd daar tot dan toe gegeven. Zelf heb ik van Jolien een chocoladefonduesetje en een leuk boek gekregen! Deze cadeaus gaven we elkaar in Casa Geli, het walhalla voor de feestganger! Deze plek ga ik echt heel erg missen, want hier kwamen de Belgen en Nederlanders altijd samen voor gezellige avonden!

Na het weekend met daarin het Sinterklaasfeest (6 december) stond de laatste collegeweek alweer voor de deur! Jeetje, wat was de tijd toch snel gegaan! Deze week werd alles wel wat serieuzer. Jolien, de Belgische boys (Vincent, Matthijs en Mathias), Louise, Charlotte, Sofie, Ine, Resi. Iedereen had al tentamens. Ikzelf niet. En daardoor heb ik me het laatste weekend dat ik in Aix was voor de kerstvakantie redelijk verveeld. Maar gelukkig vloog ik op maandag 14 december naar Madrid! Daar ben ik Lisa op gaan zoeken, een vriendin die ik al bijna heel mijn leven ken en op dat moment daar studeerde! Ik vond het een geweldige stad en was blij om haar weer eens te zien! Heb natuurlijk wederom veel bezocht en m'n tijd nuttig besteed! Ik heb zelfs alvast wat gestudeerd in wat mooie parken die Madrid rijk is. Geen straf!

Op 17 december vloog ik naar huis om daar 10 dagen te blijven. De kerstvakantie stond helaas veelal in het teken van studeren, maar ik heb gelukkig ook nog een hoop leuke dingen kunnen doen met m'n familie en vrienden. De kerstdagen waren ook enorm gezellig en ik was blij mijn familie weer in het echt te kunnen zien en niet contact te hoeven hebben via Whatsapp ofzo. Want ook daar ben ik achter gekomen dat dat niet echt mijn ding is, mensen op de hoogte houden via social media.

Op 28 december ben ik weer naar Aix gegaan om daar het studeren voort te zetten. Mijn tentamens zouden namelijk al op 4 januari beginnen! De hele week was ik dan ook, samen met Sofie, Charlotte en Louise, te vinden in de 'Salle de travail', een studieruimte in één van de gebouwen op de universiteitscampus met de logementen, waar ikzelf ook woonde. Het gebouw waar ik woonde, Les Gazelles, was trouwens zo goed als uitgestorven tijdens deze week. Er was geen kip te bekennen, iedereen was naar huis gegaan tijdens de kerstvakantie.

Oud&Nieuw heb ik ook met deze dames gevierd, maar ook samen met Anna (een ander meisje uit België). We hebben een goede avond gehad en 2015 goed afgesloten! 2016 was op deze manier ook meteen goed ingeluid, ondanks dat de luchten in Frankrijk niet versierd werden door prachtig siervuurwerk. Ik geloof dat ik die avond één verdwaalde vuurpijl de lucht in heb zien spatten. Ook doen ze in Frankrijk niet aan oliebollen, wat natuurlijk toch een beetje een gemis was.

Na deze leuke nacht stond 1 januari opnieuw in het teken van: studeren. En eigenlijk kan ik de twee weken erna ook wel zo samenvatten. Helaas was de tijd van het onbezonnen leventje even voorbij en moest er echt gewerkt worden. Ik heb het idee dat m'n tentamens over het algemeen wel goed zijn verlopen, dus ik ben erg blij!

Nadat ik in december al van enkele mensen afscheid had moeten nemen, stond de laatste week ook in het teken van afscheidnemen. Allereerst vertrok Ine, wat al een emotioneel afscheid was. Je hebt toch een half jaar intensief lief en leed met elkaar gedeeld. We waren een hechte vriendengroep, dus dan is het nooit leuk als je afscheid moet nemen van mensen waarvan je weet dat je ze niet meer dagelijks gaat kunnen zien. In de laatste week heb ik ook nog geluncht met Sarah om van haar afscheid te nemen, ben ik met Emma (mijn Ierse buurmeisje daar) nog de stad in geweest en heb ik nog tijd doorgebracht met o.a. m'n Belgische en andere Ierse vrienden die nog 'over' waren.

Op donderdag waren m'n tentamens klaar en moest ik er na gaan poetsen. Dit vond ik niet leuk. Want buitenom het feit dat ik niet van schoonmaken houd, zag ik mijn kamer ook steeds leger worden. Vrijdag voelde het allemaal heel definitief. Bij elk afscheid was ik emotioneel, puur omdat ik zo'n fijne tijd heb gehad in Aix-en-Provence en omdat ik deze mensen misschien wel een hele tijd niet ging zien. Ik weet dat het niet het einde is, het voelt nu, nu ik al een poosje thuis ben, ook als een begin van iets nieuws. Maar toen, op dat moment, voelde dat anders. Je laat toch herinneringen en mensen achter waar je veel waarde aan hecht en die veel voor je hebben betekend tijdens dat halfjaar zonder je vertrouwde omgeving. Ik moest de stad achterlaten en dat betekende dus dat ik de herinneringen vanaf dat moment alleen nog maar kon gaan koesteren en ze niet meer kon creëren met de mensen van daar. En dat voelde rot. Want Aix was voor mij in alle opzichten toch wel het paradijs, het Aix-en-Paradis.

Maar goed. Eigenlijk kan ik nu alleen nog maar vrolijk zijn! Ik kan namelijk terugkijken op een prachtige tijd, een unieke ervaring, waarvan ik veel heb geleerd! Niet alleen over Frankrijk, andere culturen en kunst&cultuur, maar ook over mezelf. Het was misschien een hele stap om hieraan te beginnen, maar ik heb er geen moment spijt van gehad! Het heeft me zoveel opgeleverd, dit had ik nooit willen missen!

Tot slot wil ik iedereen bedanken die eraan heeft bijgedragen dat dit halfjaar onvergetelijk is geworden! Ik zal jullie nooit vergeten! (Ga verder geen namen noemen, want dan ga ik sowieso mensen vergeten...)

En ohja, lezers van mijn blog, bedankt voor jullie grenzeloze geduld! Vond het leuk om jullie op de hoogte te houden, ondanks dat dat misschien niet altijd zo heeft geleken.


Gros bisous,
Wouter