Lang gewacht, toch gekregen.

Lang gewacht, toch gekregen. Zo voelt het misschien voor sommigen onder jullie. Ik vind het gênant dat ik nu pas weer iets van me laat horen. Om eerlijk te zijn wist ik geeneens m’n inloggegevens meer om toegang te krijgen tot m’n blogaccount. Maar ondanks de schaamte wil ik jullie toch nog graag vertellen wat ik de afgelopen maand heb meegemaakt.

Om te beginnen ben ik na het toffe weekend in Arles het weekend erna in een andere mooie stad geweest: Nice! Ik vond het echt het pareltje van de Côte d’Azur, wat een mooie en kleurrijke plek! Het weer zat goed mee en ik heb er samen met Louise (de liefste Erasmusbuurvrouw van de hele wereld) een heerlijke weekend gehad! Louise was enkel vrijdag en zaterdag gebleven, dus de laatste dag zou ik alleen Nice gaan verkennen. Maar dit plan veranderde al snel toen ik op zaterdagavond twee Amerikaanse meisjes in het hostel een stuk chocolade aanbood. Het ijs was gebroken. We raakten aan de praat en ze vertelden mij dat ze een trip door Europa aan het maken waren. Ze kwamen zelf uit Los Angeles en San Francisco, dus dat was heel vet! Ik sprak met Sara en Malina (want zo heetten de meisjes) af om samen naar het museum van Matisse te gaan. Dit museum was op dat moment het vierde op rij dat ik die week ging bezoeken. Eerder die week was ik al naar een tentoonstelling in Marseille geweest met Ine, naar een museum in Aix met Bob en de dag ervoor naar een museum van Moderne Kunst in Nice. Toch bleef het niet bij vier. Het vijfde volgde twee uur later, namelijk het Musée national Marc Chagall, wat ik toch wel het meest bijzondere vond van allemaal. Maar genoeg gebabbeld over kunst. Toen ik van het museum terugliep naar het hostel zag ik een zwerver in de berm liggen die zichzelf aan het bevredigen was. Een redelijk traumatische ervaring. Desondanks was voor mij Nice het paradijs op aarde. En als ik later het geld zou hebben, zou ik daar zo snel mogelijk een tweede huis willen laten bouwen.

Na dit plezierige uitstapje, begon de derde collegeweek. Maar ik verheugde me tijdens die week alweer op het volgende tripje. Resi, Bob en ik zouden namelijk naar Montpellier gaan! En niet zomaar alleen om de stad te zien. Nee, ook omdat een heel leuke studiegenoot (Simone) van ons daar studeert! Het was heel gek om haar daar te zien en samen met haar leuke dingen te doen in een andere omgeving dan Nijmegen. Maar het was alleen maar super gezellig! Zaterdag zijn we de stad in geweest en hebben we de highlights bezocht en verder lekker in een parkje gechilld. Op zondag zijn we een middag naar het strand geweest! Heerlijk! Want dat kan hier gewoon nog eind september/begin oktober. Dus daar hebben we volop van genoten.

En toen brak voor mij een wat moeilijkere week aan. Mijn verjaardag (2 oktober) kwam in zicht en ik zag er heel veel tegenop. Een beetje neerslachtig was ik wel het eerste deel van die week. Ondanks dat Ine maandag haar verjaardag vierde in de Coco Bohème (een soort café in een kelder waar je in een relaxte sfeer wat kunt drinken of kunt eten). Ik ben daar regelmatig te vinden, ook omdat er op maandag gratis chocoladefondue is en omdat er op woensdag altijd een jamsessie is waar bekende liedjes worden gezongen. Ik ben al een paar keer naar zo’n zangavond geweest en dat was erg tof! Op dinsdag die week vierde Ine haar verjaardag opnieuw, maar nu voor een wat grotere groep. Het was dubbel feest omdat Anna (een ander Belgisch meisje) ook haar verjaardag vierde! Door die leuke feestjes werd ik wel enigszins gerustgesteld dat mijn verjaardag ook gezellig zou worden. Maar toch bleef het gevoel knagen dat zowel Jeroen als m’n ouders en zussen niet hier zouden zijn, terwijl je die normaal altijd ziet rond zo’n dag. En toen was het vrijdag. De dag die je wist dat zou komen was eindelijk daar. En het was een feestje! Ik had op donderdag iedereen van m’n vrienden hier al uitgenodigd voor een preparty in de keuken van de residentie! Niet alleen m’n Belgische vrienden waren present, maar ook bijvoorbeeld mijn Ierse buurvrouw, Emma. Ik heb me die avond en de dag er na (op m’n verjaardag zelf) enorm jarig gevoeld! Het weer op die dag en het weekend dat volgde was wel, op z’n zachtst uitgedrukt: klote. Het regende extreem veel en daardoor was er weinig om te doen. Je kunt merken dat Zuid-Frankrijk zeer aangenaam is en zeer veel dingen te bieden heeft, maar zodra het gaat regenen en onweren verandert alles in een spookstad. Alle terrassen zijn leeg, de markt stelt niks voor, de natuur is ineens triest. Maar goed, gelukkig ging het slechte weer snel over en was het de week erna gewoon weer prima weer.

In die week na m’n verjaardag was Vincent (één van mijn Belgische vrienden) jarig! Ook dat was uiteraard enorm gezellig. Iedereen was in de feeststemming en Casa Geli (wat dé place to be is voor feesten en partijtjes, lees: het appartement van Vincent) stond op z’n kop! In die week hebben we ook nog iets gedaan met de groep wat nu eigenlijk is uitgegroeid tot een gewoonte. Elke woensdagavond gaan we met z’n allen beachvolleyballen! En ik vind het echt super verslavend! Ik én verslaafd aan sport. Ja, het kan dus toch een beetje. We doen het nog steeds (bijna) elke week, alleen helaas begint het kouder te worden en is het eerder donker, dus moeten we nu iets nieuws gaan bedenken.

Over sport gesproken: die zaterdag (10 oktober) stond de Colourrun in Aix op het programma! We waren allemaal enorm in de stemming en waren vol verwachting van wat ons te wachten stond. Achteraf gezien hadden we misschien niet te veel moeten verwachten, want het was één grote ongeorganiseerde bende. Hiermee vergeleken viel de organisatie op de universiteit nog mee. Moet je nagaan. We kwamen na een poosje zoeken eindelijk aan op de plaats waar we verwacht werden. Daar was niet meer dan een zielig marktkraampje met wat mensen erachter die nog geen lijst hadden klaarliggen maar met potlood op een papier schreven of je had ingecheckt. Dan kreeg je meteen je nummerbordje (zonder je naam erop) die je niet kon opspelden want ze hadden niet aan veiligheidspelden gedacht. We hoopten hier ook onze witte officiële T-shirts te krijgen. Alleen de T-shirts bleken niet geleverd te zijn. Die konden we de week erna ergens in de stad gaan ophalen. Daarna is het nooit meer bekend gemaakt waar. We zouden een ronde van 6 km gaan lopen door het park waar ik normaal ook altijd hardloop. Mooi park, niks aan het handje. Maar het was helemaal geen parcours van 6 km. Achteraf bleek dat we net 2 km hadden gelopen. Daarnaast was de run veel te laat begonnen en was het startsein erg amateuristisch. Er stond een organisator met een spuitbusje waar wat gekleurde slierten uitkwamen. Het was zo kneuzig dat eigenlijk niemand precies wist of het het startsein wel was. Tijdens het lopen kreeg je wat gekleurd poeder over je heen. Er zouden 6 kleuren zijn, maar ik heb alleen oranje, groen en blauw gezien tijdens het lopen. Bij de finish lagen er nog wel zakjes in een doos die je dan zelf over je heen kon strooien. Echt heel zielig, maar het zorgde toch binnen onze groep wel voor hilariteit en meligheid. Uiteindelijk waren we toch wel lekker gekleurd. We besloten na dit ‘daverende succes’ samen wat te gaan eten in de stad om vervolgens naar het concert te gaan dat ’s middags op de planning stond. Maar er was geen concert natuurlijk. Dus toen hadden we maar bedacht om te gaan volleyballen. En zo liepen we in een kleurrijke hardloopstoet naar huis.

Maar toen gebeurde er iets pijnlijks. Niet figuurlijk, maar letterlijk dit keer. Tijdens het hardlopen naar huis, kwam ik door een put in de weg (wat hier trouwens niet een uitzondering is), lelijk op m’n voet terecht waardoor m’n enkel dubbel klapte. Sierlijk als ik ben smakte ik neer op de weg. Mijn enkel gloeide en stak van de pijn. Ik ben snel naar de kant van de weg gestrompeld waar ik ben gaan zitten. In de tussentijd was mijn enkel binnen no time enorm opgezwollen. Het zag er niet goed uit. Toch ben ik met de rest van de groep voorzichtig naar huis gelopen, wat op dat moment nog wel ging. Volleybal zat er niet in, sporten eigenlijk in het geheel niet. Gelukkig heb ik niks gebroken of gescheurd, maar ik kan op dit moment nog steeds niet zonder pijntjes hardlopen. M’n enkel heeft een flinke klap gekregen, maar het belangrijkste is: Ik leef nog!

Die vrijdag na m’n ‘accident’ kwam Mirt (m’n zus) me opzoeken! Het eerste bezoek van iemand uit Nederland! (Lang gewacht, maar toch gekregen. ;)) Het was heel erg fijn, want ik zat toch wel een beetje in een dipje, omdat ik het moeilijk vond dat ik Jeroen al zo lang niet had gezien en had kunnen knuffelen. Het was gek om iemand van thuis op bezoek te krijgen in Aix. Maar het was vooral heel gezellig en uiteindelijk natuurlijk ook heel snel vertrouwd! Op vrijdag zijn we naar een museum geweest in Aix en hebben we hier de stad een beetje verkend. In de avond zijn we met Bob en Charlotte (een andere studiegenoot uit Nijmegen die Bob kwam opzoeken in Aix) uit eten geweest. Mosseltjes met friet. Heerlijk! Zaterdag zijn Mirt en ik naar Avignon geweest. Ik was er ooit weleens geweest, maar het was super om er terug te zijn! Het was goed weer die dag en we hebben onder andere het Pausenpaleis en de Pont d’Avignon (die van dat liedje) bezocht. Wat grappig was, was dat er in een museum in Avignon in een hoekje een schilderij hing met daarop afgebeeld het Valkhof in Nijmegen! Wat een toeval! :)
’s Avonds zijn Mirt en ik met m’n Vlaamse vrienden wezen stappen, want erg gezellig was. Op zondag was het weer iets minder. Toch weerhield ons dat er niet van om iets te gaan ondernemen. We zijn een middagje naar Marseille geweest! Dit keer heb ik een leuke wijk bezocht, ‘Le Panier’ (Het Mandje --> dat moet korter: MAND) genaamd. In deze wijk is op elke muur wel iets van streetart (o.a. graffitikunstwerken) te bewonderen! Super gaaf om te zien! Maandag had ik in de ochtend gewoon college, maar zijn Mirthe en ik in de middag nog wel naar Salon de Provence geweest, een dorpje in de buurt van Aix. Dit bleek op maandag een beetje uitgestorven te zijn (er was nauwelijks een winkel open). Toch vonden we het een schattig dorpje, maar zijn we er verder ook niet heel lang gebleven. Na het avondeten zijn we met m’n vrienden gaan chocoladefonduen in de Coco Bohème. Die dinsdag zijn we in de ochtend naar de markt geweest waar ik natuurlijk weer wat heerlijk olijfjes en tapenade heb gekocht. Verder zijn we naar het atelier van Cézanne geweest waar Mirthe graag naartoe wilde. In de middag had ik college. ’s Avonds zijn we nog lekker gaan eten in een hamburgerbar! En toen was het bezoek van Mirthe alweer klaar.

Het volgende gezelschap liet echter niet lang op zich wachten. Papa, mama en Lotte (m’n andere zus) kwamen me afgelopen week (in mijn herfstvakantie) een bezoekje brengen! Ook dit was heel erg fijn! Het voelde alsof ik ze de dag ervoor nog had gezien. Samen met hen ben ik naar plekken geweest waar ik met de bus niet zo makkelijk zou komen. We zijn samen bijvoorbeeld naar Saint Rémy de Provence geweest, een leuk dorpje waar Vincent van Gogh in een gekkenhuis heeft gezeten. Verder hebben we Les Baux de Provence bezocht, een Middeleeuws dorp op een berg, en La Ciotat, een vissersdorpje. En toen was het maandag eindelijk zover: eindelijk kwam Jeroen bij me langs! Het voelde zo vertrouwd om elkaar weer te zien en samen leuke dingen te doen. We zijn samen naar Marseille geweest en daar hebben we naast de MAND-wijk ook een kerk op een hoge heuvel bezocht vanwaar je een prachtig uitzicht hebt over de stad en de omgeving. Donderdag zijn we met papa, mama en Lotte naar de okergroeven geweest in Roussillon. Dat was wederom prachtig! Ik was er ooit weleens geweest, maar opnieuw was ik onder de indruk van de beeldschone natuur daar. Donderdagavond heb ik afscheid genomen van m’n ouders en zus, wat niet makkelijk was. En eergisteren moest ik ook Jeroen weer naar Nederland laten gaan. Ook dat was niet makkelijk. En nu ben ik dan weer alleen en is de vakantie alweer over. Het voelt een beetje leeg nu. Maar ik vind mijn draai weer wel zodra het normale leventje hier weer begint! Op naar de volgende week!

Ik ga niks meer beloven over wanneer ik het volgende blog zal schrijven, maar ik ga m’n best doen om het niet weer zo lang te laten duren!

Gros bisous,
Wouter